Bazen behin, mutiko bat Antxon deitutakoa;
Ez zuela inoiz euskera desagertuko zuen
Itxaropena...
Haaa! Ohiu egin dut. Ezin dut honela utzi, ¡Ez! Oso tzarto dago, esin dut honela utzi. Aiiii... gaurko utziko dut idazteari; normala da ezin dudala idatzi; Gernikan gertatu zenarekin... espero dut nire alab eta bere semea eta senarra ondo egotea. Bueno, bueno, utzi gauza tzarretaz pentsatzea Osmarrekit. Beno, pentsamendu tzarrak tabernanara huztea, jejejeje, eskerrak maitetsu ez dakiela tabernara horaindik joaten naizela; jakingo balu... buf.
Txapela, txaketa eta makila hartu eta ¡ tabernara ! Baina lehenengo txantxarreri janaria ema, ``kaixo txantxar, ¿ zer ? gose zara?`` esan diot eta sagar zati bat hartuta eman diot `` zer gosoa ez? Bueno ni tabernara noa polita ¿ondo?`` esanez eta berak pioka hazi zait, bueno hori ``ondo da`` hartuko dut.
Atera, begiratu dena ondo dagoen nire `` zuritxar`` baserrian eta herrira. Ez daukat asko ibili behar Lekeitiora heltzeko. Hor dena ondo dago, eskerrak ez direla etorri Frankoren armada hori, horaindik. Bueno, Maritxuren tabernara sartu eta... zekulako sorpresa, hor Antxon eta Pello daude eta. Haiengana joan eta txikito bat eskatu diot maritxuri.
- Kaixo Osmarrekit- esan dit Pellok eskua emanez.
- Zelan Osmarrekit? Seguru asko, ez dakizu zertan genbiltzen hitz egiten ¿ez?- esan dit Antxon, txikitoa eskuan zuelarik.
- Bueno, ez da izango Gernikaren bombardaketa buruz ez?- erantzun diot.
- Zu asmatsailea zara? Bai. Horretaz genbiltzan hitz egiten- esan dit hain trankil.
- Frankok esan du, errepublikestek Gernikari sua eman diotela baina denok dakigu gezur galanta dela hori- Pellok.
- Ba, ez dit asko importa Frankok esaten duena, momentuz nire familia eta euskera bizirik daude eta- esan dut, txikitoa edan aurretik.
- Ez egon hain trankil, euskera desagertuko da eta hori oso ondo dakizu- esan dit Pellok serioski.
- Egia da; Osmarrekit. Momentu batean ¡ PAM ! euskera desagertu- Antxonek.
- Itxaropena da azkena galtzen dena, lagunak eta ni itxaropena daukat; euskera ez dela inoiz desagertuko- hori esanda, txikitoa amaitu eta joan egin naiz.
Arratsaldea da eta ni, nire baratza prestatzen... Ez neukan beste gauzarik egiteko. Momentu batean, auto baten zarat entzun dut; ama maitia, nire alaba etorri da; eskerrikazko ama birjinia. Sarreara joan naiz eta hor zeuden guztiak: Maite, nire alaba; Jose, bere senarra eta azkenik Josetso, nire iloba. Besarkadak eta muxuak emanda, etxean sartu gara.
Jose eta Maite, afaria prestatzen ari ziren bitartean. Nik, haien artean zeukaten elkarrisketa entzuten ari nintzen:
- Esan al diozu?- esaten zuen Josek.
- Ez, maitia, afarian esango diot- Maitek.
- Esan al diozun askarren. Badakizu, ez dela ona dena gordetzea edo gerorako huztea- Josek.
-Bai,bai...- Maitek eta hori esanda elkarrisketa amaitu zuten.
¿ zer esan behar dit nire alabak ? Nik ez dakit ezer, oraindik... ¡ Aitona ! entzutean nire pentsamenduetik atera dit eta Josetsoren bila joan naiz eta hor zegoen txantxarrekin.
- Aitona. Zer hegazti da hau?- galdetu dit, txantxar seinalatzen.
- Hau txantxagorri bat da. Niretzat txantxar da eta nire itxaropena irudikatzen du.- erantzun diot.
- Zeren itxaropena irudikatzen dizu?- galdetu dit.
- Ba...- ezin diot erantzun ``afaltzera`` esan dutelako eta ziztu bizian bera joan delako.
Afaltzera joan naiz, jesarri eta afaltzen ari ginen bitartean:
- Aita, ez dakit nola esan hau...- hasi zait Maite.
- Maite esan nahi duena da, ni, bera eta Josetso Galiziara joango garela bizitzera eta nahi genuke zuk gurekin etortzea- Josek esan dit.
- Nirekin, ez konta Galiziara joateko- sakar esan dut.
- Baina, aita... ¿zergatik?- oso kezkatuta erantzun dit.
- Zergatik? ¡ denok joaten zarete ! ¡ ez zaizue importa... ! Ba. Zertarako erantzun...- esan nuen eta nire gelara joan nintzen; isil-isilik.
Esnatu nintzenean, ez zegoen inor etxean nik baizik. Jantokira heltzean, ohar hau aurkitu dut.
Aita maitea:
Ez zen nire asmoa, zu haserretsea.
Baina nire familiaren onerako, Galiziara
joango gara.
Musus
Maite.
Momentu batean atea jo zuten eta ni irekitzean, bi udaltzain neuzkan aurrean.
-Buenas señor, si fuera tan amable de dejarnos pasar para hacer un regristo...- esan dit bat.
-Ba... ¡ Ez ! eta horain joan pikutara- erantzun nion biei begiratzen.
Udaltzainak begiratu eta niri hoztika hazi ziren. Denbora bat eta gero hia ni hilda utzita, joan ziren. Al nuen bezala altzatu nintzen eta eskutitz bat idatzi nuen, jantokian utzita. Amaitzeko txantxar utzi nuen libre betirako. Horain aulki batean nago eserita ikusten nola joaten den txantxar hegaka; eta nola heriotza besarkada bat ematen hari didala.
¿ zergaitik joan zinen aitona? ¿zergaitik? Eskerrak ematen ditut zure hiletan ez nagoela. Pentsatsea hemen gertatu zela... ¡ baina ! zergaitik eskutitz hau dauka nire izena ipinita? Ireki egin dut eta hau ipintzen du:
Josetso maitea:
Egun batean galdetu zenidan, zer itxaropen
irudikatzen zuen txantxar niretzat eta hau
da nire erantzuna: ¡ EUSKERA !
Hau zen zeure itxaropena aitona? Euskera ez desagertsea da zure itxaropena? Espero dut zure itxaropena ez zenuela galdu. Lehioari begiratzen nengoen biartean ikusi nuen gauz bat. ¡ txantxar ! txantxar zen eta bere mezua zabaltzera zioan. Zein da bere mezua? Hau da:
Ez utzi inoiz galtzen euskara, ba beti izango dugu bere itxaropena.
AMAIERA
